”Dit vrij eenvoudige verhaal is volgens de flaptekst op ware feiten gebaseerd. Hoe eenvoudig het ook is, Carvalho is op een onnavolgbare wijze van het begin tot het einde in staat de lezer te boeien. Ze laat hem beleven wat Morris beleeft. Ze doet verslag in eenvoudige taal en in korte zinnen, waarin steeds door middel van enkele sprekende details, een verstild, maar indringend beeld wordt opgeroepen.
(..) In deze roman wordt geen enkel personage als een karakter neergezet. Er is trouwens maar één personage dat er toe doet: dat van Morris. Toch krijgt de lezer een beeld van hem. Met behulp van enkele details, enkele korte waarnemingen en simpele beschrijvingen van wat Morris doet (niet wat hij denkt), weet de schrijfster ook in dit opzicht een echte persoon met een “binnenleven” te suggereren. Als een soort ooggetuigeverslag verslaat Morris de gebeurtenissen, hij verklaart niet, hij oordeelt niet, maar registreert slechts. En zoals we allemaal een blinde vlek hebben voor ons eigen functioneren, zo vertelt Morris niet expliciet over zichzelf. Er blijft zo veel te raden over en dat is een aantrekkelijke en sterke kant van het boek.”

Voor de hele recensie klik hier en voor een interview met mij, klik hier

Dit filmpje maakte Nieuw Amsterdam, op 22-4-2010:

1. Presentatie van De liefhebber, afgelopen donderdag in Paradiso, met speeches van Jasper Henderson (Nieuw Amsterdam) en Pieter Steinz (chef boeken NRC) en muziek van Kanipchen-Fit. Voor meer foto’s klik HIER

Pieter geeft mij het eerste exemplaar

2. De Brit Joe Worricker (20), speelde afgelopen zaterdag op London Calling, waar hij, begeleid door een iets te saaie gitarist de show stal. Met de looks van een posterboy, de handgebaren van Mariah Carey en een stem als een verliefde duif, koerde hij zijn liedjes die melodieus en ingenieus klonken. Onthoud die naam! cd verschijnt in 2011.

3. De lieftallige Rox, met haar liedje My baby left me, staat 10 mei in Paradiso, in juni verschijnt haar debuut, en ze staat op NSJ. Ze zingt soul, blues en jazzy, onweerstaanbaar vrolijk

4. CocoRosie: Grey Oceans. Nu uit! Prachtige liedjes, met rare stemmen. Zie vrijdag a.s. mn interview in NRC, over ‘gender’. Hier een foto van de zusjes, van Andreas Terlaak:

5. Nu te zien: de felrealistische, geweldadige, seksuele clip bij het nummer Born Free van MIA, geregisseerd door Roman Gavras, duurt 9 minuten. Niet aan te raden om te bekijken tijdens het werk, zie miauk.com

Omdat ik na het lezen van Patti Smiths memoires Just Kids nog steeds in New Yorkse sferen ben, hier een foto van Patti en Robert Mapplethorpe:

en een bizarre combinatie van twee van de – ieder op hun eigen manier – mooiste nummers uit de pophistorie: Venus in Furs en Ain’t no mountain high enough, die ik tegenkwam op boingboing.net, gemaakt door ene Joey Propellor die   het tempo en de toon heeft bewerkt totdat John Cale’s tergende vioolspel en Marvin Gaye’s smeekstem moeiteloos in elkaar schoven.

1. New Young Pony Club: The Optimist. Tweede cd van Britse band is vrolijk, poppy en raar met kinderlijke synthesizersdeuntjes die nu eens niet naar de jaren tachtig klinken – maar ijl als een sirene. Nummers zijn soepel en memorabel, zangeres Tahita Bulmer heeft plechtige zangstem. Luister naar Chaos:

2. Patti Smith: Just Kids. In dit boek beschrijft Patti haar leven en liefde met de fotograaf Robert Maplethorpe. Het is een mooi geschreven relaas waaruit veel van Smiths liefdes zijn terug te vinden: voor schilderkunst, dichters, muziek en sommige mannen. Heb het nog niet uit dus weet niet hoe de ontmoeting met haar later echtgenoot Fred ‘Sonic’ Smith beschreven zal worden. De sfeer in New York rond 1970 is in ieder geval nog werkelijk bohemien en ruig. Patti en Robert woonden in een ‘loft’ waar ze moesten piesen in bekertjes en douchen bij de buren.

3. Donderdag 22-4 te zien bij Cultura: Raw Power, over het maken van de legendarische cd van Iggy & The Stooges, met interviews met Iggy zelf, en verder: Johnny Marr, Henry Rollins, Mike Watt over de invloed van deze cd. Met geweldige live-beelden van jonge Pop.

4. Arno: Brussld. Belgische meester speelt smeltkroesrock, met dank aan de vele culturen die Brussel herbergt. Ik sprak hem onlangs en hij liet weten dat het nachtleven hem nog steeds in de ban heeft. Hij had het over optreden in Vietnam, humor en over de oorsprong van zijn  uitzonderlijke taalgebruik (Arno heeft voor iedere situatie een maf gezegde bij de hand). Hij was openhartig maar op mijn vraag hoeveel kinderen hij heeft, zei hij kort: ‘Genoeg’. (interview volgt in mei in NRC)

5. The Irrepressibles: Mirror Mirror. Tienmansformatie uit New York speelt theatrale muziek in orchestrale begeleiding. Zang van Jamie McDermott is hoog en vloeiend en wordt dan ook vergeleken met die van Antony Hegarty.

1. Debuut-cd van Kanipchen-Fit: Multibenefit. De geweldige Gloria Williams en gitarist Empee Holwerda, zingen, spelen en vinden een eigen genre uit waarin soul, rock en hoekige beats een rol spelen. Zaterdag 10-4 cd-presentatie in Nieuwe Anita, met nieuwe drummer Maarten Kooijman.

2. Pieter Steinz: Faust. Voor wie wil weten waar Randy Newman (schreef een Amerikaanse versie van Faust) en Nick Cave (naar verluidt bezig met een IJslandse versie) de mosterd haalden: dit boek van Pieter Steinz vertelt alles over de maffe ontwikkelingen rond de 16-eeuwse Duivelskunstenaar, op een toegankelijke en grappige manier, met allerlei observaties uit de krochten van Duitsland.

3. Dit weekend is in Rotterdam het Motel Mozaique-festival bezig, met veel optredens van oa Admiral Freebee, Mumford & Sons, Angus & Julia Stone, en verschijnselen door de hele stad. Ik zou er graag heengaan, maar ben vanavond in Lochem om een lezing te geven :

4. ‘If I Were A Boy. Gender en Transformatie in de Popmuziek’ (LINK naar cultureel cafe Lochem). Ik zal praten over Lady Gaga, Iggy Pop, Bowie, Todd Rundgren, Madonna, Patti Smith, met filmpjes, muziek en lichtbeelden. Dus wie in de buurt is, kom langs! Hier vast een voorproefje, Lux Interior op  pumps:

5. Erykah Badu: cd ‘New Amerykah Part 2‘: heerlijk lome soulswing met een gebarsten rand en de gekte van zangeres Badu die in haar clip bij het nummer Window Seat verrassend authentiek over straat wandelt, in haar nakie.

Op het Motel Mozaique-festival in Rotterdam is de IJslandse muzikante Benni Hemm Hemm de hoofdgast. Tussen de andere bands en artiesten zal hij telkens ergens opduiken: op straat, in een bouwput, of op het podium, met steeds een andere begeleiding.De liedjes van Benni Hemm Hemm, de artiestennaam van Benedikt H. Hermannsson (30), vallen onder popmuziek, maar drijven op een ondergrond van rafelig klinkende blazers, die soms klinken als een dronken zeemansorkest, en dan weer stemmig als een begrafeniskapel.

Gister stond in NRC Handelsblad een interview dat ik met hem had. Een fragment:

De kiem van zijn muzikale carrière ligt in Nederland: het was in Den Haag dat Hermannsson een jaar of tien geleden elektronische muziek studeerde aan het Koninklijk Conservatorium. Die studie was een directe aanleiding om nooit meer iets met elektronische muziek te maken te willen hebben, zegt hij nu. „Zo lang ik me kan herinneren speel ik piano en gitaar. Later studeerde ik compositie, en in Nederland legde ik me, van 2002 tot 2003, toe op de elektronische muziek. Maar die school en ik waren geen geslaagde combinatie, ik vond de elektronische muziek saai. Terug in IJsland heb ik meteen een band met allerlei akoestische instrumenten opgericht, om me maar nooit meer met elektronica bezig te hoeven houden.”

1. David Byrne & Fatboy Slim: Here Lies Love. Geslaagde samenwerking tussen twee muzikanten, samen met een stuk of twintig zangeressen waaronder Nethalie Merchant in een prachtig liedje, en Kate Pierson, lekker opruiend. Het verhaal van de cd is gebaseerd op het leven van Imelda Marcos, maar over haar 3000+ paar schoenen wordt gelukkig niet gerept.

2. Laura Marling: I Speak Because I  Can. De uitzonderlijke Laura Marling is op haar tweede cd  driester en gedrevener dan op haar folky debuut, en schrikt niet terug voor een Afrikaanse touch in het nummer Devil’s Spoke. Luister:

3. Fool’s Gold: idem. Fool’s Gold maakt een potpourri van Afrikaanse, Arabische en pop-invloeden. Het klinkt authentiek en ruig, soms erg Talking Heads-achtig!

4. She & Him: Part 2. Tweede deel van samenwerking tussen muzikant M.Ward en zangeres/actrice Zooey Deschannel is weer zonnig en girlgroup-achtig, al lijkt deel 2 wel sterk op deel 1.

5. The Libertines: reunie voor de grote Engelse  festivals, komende zomer, en misschien ook een nieuwe cd… Maar laten we niet te optimistisch zijn, want Pete Doherty werd vorige week  nog gearresteerd op verdenking van het verstrekken van drugs aan een onlangs overleden ’socialite’ Robin Whitehead.

Bummer van de week: Nowhere Boy, film van kunstenares Sam Taylor Wood over het leven van de jonge John Lennon. Is sentimenteel en zoet, en heeft als grootste probleem hoofdrolspeler Aaron Johnson, een vlezige pummel met nog geen glimp van het rebelse charisma dat Lennon gehad moet hebben. Had Anton Corbijn zich er maar mee bemoeid.

Een ontmoeting met de witharige meester (57): vorige week interviewde ik David Byrne in een hotel in Londen, en hij was net zo ongemakkelijk als je uit zijn liedjes kan opmaken. Het ging over zijn nieuwe cd, Here Lies Love, die vandaag verscheen, en over zijn houding jegens ‘ironie’. Na een tijdje praten wende ik aan de onverwachte lachjes en afgewende blik, en het gesprek eindige wat mij betreft bevredigend, met een inzicht in de mens Byrne – dat altijd graag zoals de anderen had willen zijn. Op de foto staat hij met zijn vriendin, kunstenares Cindy Sherman.

Hier een voorproefje, morgen (zaterdag, 3 april) staat het interview op de kunstpagina van NRC Handelsblad.

Wat verstond u destijds onder ironie? ,,Ironie betekende: grappig, meerdere betekenissen, niets is wat het lijkt. Dat gold al voor de tijd dat ik straatmuzikant was. Daar nam ik plotseling een pose aan.” Hij komt overeind en gaat voorovergebogen op één been staan. ,,Dan deed ik alsof ik iets heel moeilijks en acrobatisch aan het doen was.

Is ironie nog steeds uw leidraad? ,,Ik ben het nooit helemaal kwijtgeraakt. Maar midden jaren negentig begon ik ook andersoortige, ironie-vrije nummers te schrijven. Op de cd David Byrne (1994) bijvoorbeeld, staat het liedje Buck Naked, over een familielid dat was overleden aan aids, en ook Strange Ritual, over relaties, was voor mij een poging om het te hebben over iets dat belangrijk en zwaarwegend voor me was. Die aanpak was op dat moment nieuw voor me.”

En waar leidt dat toe? ,,Tot grotere menselijkheid… op zijn best. Of in ieder geval tot het soort gedrag dat ik van andere mensen ken. Daar ben ik blij mee, daar verlangde ik naar. Het schrijven van mijn nieuwe cd, Here Lies Love, bleek ook een stap in de goede richting. Ik ontdek manieren om me rechtstreekser uit te drukken.”